Dag 33 – donderdag 18 september: Roche S/ Grâne

De laatste dag voor vertrek naar huis. Morgenochtend na het ontbijt breken we de tent weer af, die ons bijna vijf weken onderdak verschafte. Het was dus een beetje afkicken vandaag. We besloten tussen de middag nog ergens te gaan lunchen, zodat we vanavond niet veel meer hoefden te doen.

In het dorpje Mirmande waren twee restaurants, en er zou er vast wel een plek hebben. Zo gezegd zo gedaan, en om 12.15 stapten we in de auto. Google Maps had een leuke binnendoor route aangegeven terwijl Here We Go ons een stuk om liet rijden. We kozen dus voor de eerste. Op een goed moment zag ik dat we een afslag gemist hadden, dat heb je als je zoveel zit te praten. We moesten wel 5 km terugrijden, om uit te komen bij een volstrekt onbeduidend landweggetje. Ok, komt wel vaker voor. We kwamen langs een huis, toen door een stuk bos, en toen werd de weg slechter en slechter. Gelukkig waren we niet de enigen, er kwam een Franse postauto achter ons aan. Na een tijdje lieten we hem maar even voorgaan, en we hobbelden vrolijk verder. Tot we niet verder konden. We stonden stil toen we bij een huis kwamen waar de postauto net weer terugdraaide, in de richting waar we vandaan kwamen. Bert ging maar eens even vragen of dat Mirmande nog ver was en of we wel goed waren. Nee, helemaal niet. Want deze weg liep dood, en we moesten helemaal terug naar het punt waar we juist omgekeerd waren vanwege de gemiste afslag. Inmiddels was het bijna één uur, en nu nog doorrijden naar Mirmande zou vrijwel zeker betekenen dat we te laat waren. Dus reden we maar naar Marsanne, waar we neerstreken in wat we hier in Nederland een vreetschuur zouden noemen. Ach, zo erg was het nu ook weer niet, maar toch wel de slechtste gelegenheid waar we gegeten hebben. Wie zei ook weer dat een papieren kaart zo handig was?

Terug bij de tent werkte ik het blog bij terwijl Bert in zijn boek dook: Het kleedje voor Hitler. Hij kan het haast niet wegleggen, zo geboeid als hij er door is. Zelf ben ik bezig met Weemoed van de reiziger, van Jan Brokken. Ook zeer de moeite waard, en daar nam ik na de schrijverij dus uitgebreid de tijd voor. Voor het laatst genoten we van de kaasjes en de plaatselijke rosé, terwijl we uitkeken op Les Trois Becs in de verte, over de uitgebloeide lavendelvelden heen. Wat een wereldplek.

’s Avonds maakten we nog wat puzzels uit het Bosatlas puzzelboek, maar we kregen het nét niet uit. Thuis maar afmaken dus, en dan gauw deel 3 aanschaffen. Toen voor de laatste keer de hele ceremonie van tent afsluiten en in de slaapzak kruipen. Oogjes dicht en snaveltjes toe.