Dag 29 – zondag 14 september: La Roche-sur-Grâne (camping La Magerie)

Wat een verademing. Na alle kou en regen van gisteren scheen er een zonnetje en keken we uit op de lavendelvelden die weliswaar niet meer in bloei stonden maar toch een mooie aanblik gaven. Op de achtergrond, als grote blokken in het landschap, de toppen van Les Trois Becs als onderdeel van het berggebied de Vercors. Wat een plaatje. Dit zochten we, deze laatste dagen van de vakantie. A room with a view, zogezegd.

We deden langzaamaan vanochtend. Eerst maar eens verkennen waar we nu eigenlijk waren. Het sanitair was dik in orde. Superschoon en van alle kampeergemakken voorzien. Genoeg wc’s, genoeg douches, aparte wascabines met wastafel. De camping was niet vol maar wel goed bezet. Met, jawel, heel veel Nederlanders. Eén van hen sprak ons bewonderend aan: ‘Zo zo, een tent, dat zie je niet vaak meer!’ Alsof we het achtste wereldwonder waren. Als je met mensen hierover in gesprek raakt melden ze allemaal dat ze, vroeger, natuurlijk óók met een tent gekampeerd hadden. Maar ja, ze werden een dagje ouder nietwaar. Als eerste actieve handeling liep ik naar de bar, waar als het goed was een stokbrood voor ons klaarlag. Ik had wel begrepen dat het een eindje lopen was, maar op bijna twee kilometer heen en terug had ik niet direct gerekend. Een soort overjarige hippie stond bij de biertap brood te overhandigen aan de klanten. De staf spreekt hier drie talen door elkaar, en soms zelfs vier. Af en toe weten ze dan zelf niet meer wat ze ook weer wilden zeggen, en de meest eenvoudige zinsconstructies komen er zo verwrongen uit dat je het niet meer begrijpt. Ik hoorde dat ze van Luxemburgse afkomst zijn, daar zal het wel mee te maken hebben. Ingesloten tussen Nederland, Franssprekend België en Duitsland neem je overal wat van mee.

Het maakte ons allemaal niet uit. We waren zo blij met deze ruime, open plek. Hartje zomer is het trouwens geen pretje denk ik, want je staat wel vol op de zon, maar achter de tent was nu in elk geval schaduw genoeg. Opeens realiseerden we ons dat het zondag was, en dan zijn de winkels maar tot 12.30 open. Omdat onze voorraad zo goed als op was zat er niets anders op dan in de auto te springen en naar de dichtstbijzijnde Intermarché te rijden, in de buurt van Crest. Toen we er binnenliepen en doorstoomden naar de afdeling etenswaren zagen we dat de visafdeling leeg en gesloten was, evenals die van het vlees. De lichten achterin de zaak gingen al uit, terwijl we er om 12 uur waren. Dat hebben we in Nederland toch nooit meegemaakt, dat ze een half uur van tevoren de winkel al gaan schoonvegen. Maar goed, we graaiden zo hier en daar wat uit de groentenbakken, vulden de yoghurtvoorraad aan en konden nog net het allerlaatste brood in de mand gooien voor we er echt uit werden gezet. Bij de kassa was het ook weer feest. Een dame voor ons moest, jawel, een check uitschrijven. Zonder leesbril. Ze was zo te zien bijna 100. Dat duurde wel even…

Terug bij de tent veegden we eerst alle opgespatte troep van de tent. Voor de derde keer deze vakantie, hoewel het niets voorstelde vergeleken bij de chaos na de overstroming. Verder deden we weinig. Bijkomen, lezen, wat schrijven. ’s Avonds verbraken we ons eigen record en maakten we negen puzzels in het Grote Bosatlas Puzzelboek (deel 2, 1 hadden we al uit). Een aanrader.

Het was inmiddels stikdonker. Room yes, view no. Dat jullie het even weten.