Je moet de goden niet verzoeken, dat is gemeenzaam bekend, en kennelijk hebben we dat toch gedaan. In het begin van de avond gisteren werden we allebei ziek. Toch de tartaar…Ik zal maar geen gedetailleerde beschrijving geven van hoe dat is, als je in je tentje kampeert. Lang verhaal kort: we hebben de hele dag niets gegeten en al zeker niets gedaan. Pas tegen een uur of vijf ’s middags, onder het motto ‘zout is belangrijk’, kregen we er wat Tucjes in (beter gezegd, we aten een heel pakje leeg). Die had ik een week geleden gekocht, zo van ‘je weet nooit hoe het van pas komt’. Een beker ORS om het vochttekort aan te vullen had ook zijn werk gedaan, en ’s avonds waren wat stukjes brood en een zacht geitenkaasje meer dan voldoende om onze magen te vullen. We waren in elk geval blij dat het veld tegenover ons behoorlijk leeg was, zodat niemand last van ons gehad heeft.
In de avond kwam er, voor het eerst dat we dat zagen, een fietskampeerder. In een halve minuut had hij zijn tentje opgezet, en nog een halve minuut later vertrok hij om hier bij het restaurant iets te eten. Zo kan het ook.
Morgen, als we tenminste genoeg zijn opgeknapt, staat Aix-en-Provence op het programma. Dan hopen we weer wat andersoortige ervaringen te kunnen beschrijven. Voor nu is het even genoeg. En het is luid en duidelijk, goden moet je niet verzoeken.
O, en wie wil weten hoe die parelhoenders eruitzien: google even op Pintades de Lussan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten