Dag 28 – zaterdag 13 september: Remoulins – La Roche-sur-Grane (camping La Magerie)

Schreef ik iets over het ontlopen van regen? Hm. We zullen zien.

Het was in elk geval droog toen we het kleine tentje afbraken. Alleen de randen waren wat nat, maar dat komt wel als we thuis zijn. Eerst gingen we onze buurtjes nog even gedag zeggen, en andere inmiddels bekende medekampeerders zwaaiden we toe vanuit de auto. Bij het afrekenen wachtte ons een verrassing: we hoefden alleen de eerste week te betalen, de dagen daarna waren gratis. Zo hadden we uiteindelijk dus voor €18 per nacht gestaan, inclusief elektriciteit. We dronken koffie bij de bar, haalden broodjes bij de altijd vrolijke mevrouw van het winkeltje en vertrokken richting Drôme. Dromen zijn bedrog, nou, deze droom kwam uit hoor. In al die eerdere jaren dat we in Frankrijk gekampeerd hebben waren we nog nooit in deze streek geweest, en nu was het al de derde keer in drie jaar. De streek is verrassend mooi, met steeds anders gevormde landschappen en (lage) bergen. Ook is het toerisme er nog iets minder doorgedrongen, hoewel de Nederlanders je af en toe toch om de oren vliegen. Zelf horen wij daar natuurlijk ook bij, maar ja, dat is anders (niet).

Onderweg betrok de lucht steeds meer. Dat was ook de verwachting, maar je hoopt toch dat het nét een kilometertje verderop zal zijn. Om een uur of één reden we de camping op, waar we door een absoluut ongeïnteresseerde eigenaar naar onze panoramaplek gebracht werden. Het leek niet erg vlak, en we hadden op La Sousta ook niet echt recht gelegen, dus wilden we eerst nog wat andere plaatsen zien. Die bevielen ons echter nog minder, zodat we uiteindelijk toch voor de plek met uitzicht kozen. Inmiddels was het begonnen te druppen. Snelheid was dus geboden, en nog net voor het echt begon te plenzen hadden we ons katoenen huis weer staan. Maar toen barstte het in volle hevigheid los. De tent was nog helemaal leeg, zelfs het pakken van de matjes en slaapzakken lukte niet meer op tijd. De stoelen hadden we er gelukkig wel al ingezet, en onder de luifel was het wachten op betere tijden. Die kwamen niet. Althans, niet binnen een paar uur. Warme kleding hadden we ook niet aan nog, en Bert zat te rillen op zijn stoel. We deden de deuren maar dicht om zoveel mogelijk warmte binnen te houden maar het hielp niet echt. Op een goed moment, na iets van anderhalf uur, was het heel eventjes wat minder erg. Ik rende naar de auto, pakte onze warme fleecevesten en een grote deken, en zo konden we het iets beter uitzingen. Tegen zes uur stopte het eindelijk en konden we de rest binnenhalen zoals slaapmatten en slaapzakken. Nu was in elk geval de nachtrust behoorlijk verzekerd. Verder was alles gewoon nat en vooral vies door al het opspattende zand.

Intussen hadden we wel trek in wat, maar koken was een 100% No Go. Toevallig had ik op Google Maps een grote ‘M’ zien staan, en hoewel ik dat echt een noodgreep vind doken we toch maar in de auto om in het plaatsje Crest de Mc Donald te vinden. Het was er ten eerste warm, en ten tweede superschoon, en ten derde aardig ingericht. Kon minder, zeggen we dan in Groningen. Het eten was, tja, zoals het altijd was. Je eet iets maar proeft niet wat. Ze kunnen je net zo goed karton voorzetten (Bert is het hier trouwens niet mee eens, die smulde van zijn cheeseburgers). Maar we hadden iets in onze maag, en dat was wat telde.

Bij de tent probeerden we nog enige orde in de chaos te scheppen, maar omdat het bleef regenen lieten we het er maar bij. Hoezo weten te ontlopen? In je dromen zeker. Morgen verder. Dan weten we ook of we deze keer wél recht gelegen hebben.