Dag 27 – vrijdag 12 september: Remoulins

Het ontlopen van slecht weer en regen vormt wel een rode draad van deze vakantie. Ook nu weer. Morgen zouden we vertrekken naar een plek ongeveer 120 km noordelijker, iets onder Valence, ter hoogte van Crest. Ik had daar een camping gevonden waar plekken met panorama-uitzicht te reserveren waren, en na een mailtje kregen we te horen dat er plaats was. Tot vrijdag de 19e, en dat paste precies in ons schema. Na de drukte van La Sousta hadden we behoefte aan een laatste stop met meer ruimte om ons heen, en wat minder zicht op al die witte gevaartes. Heel fijn dus dat we terecht konden op La Magerie, die in elk geval volgens de beschrijving voldeed aan deze wensen. Je moet het altijd maar afwachten.

Het probleem was dat het morgen, jawel, weer ging regenen. En de grote tent nat afbreken is echt niet leuk. Dus pakten we het anders aan. We wilden vandaag toch al zoveel mogelijk inpakken, en nu besloten we gewoon de tent ook vast in te pakken en ons kleine tentje op te zetten voor de nacht. Daar hoefden dan alleen de slaapmatten en slaapzakken in. Sowieso vonden we het leuk daar weer eens even in te slapen, we zijn er jaren mee door Amerika getrokken en het bracht ons daar weer even terug in gedachten.

We deden weinig verder vandaag behalve bijkomen van gisteren. En ook zonder boek kun je je hier prima vermaken. Er was een meneer die verwoede pogingen deed de luifel van zijn caravan schoon te bezemen. Terwijl hij op een wiebelig klein trapje stond met een bezem in zijn hand, moest hij met zijn andere hand steeds zijn broek ophijsen. Die bleef maar afzakken. Stukje vegen, hijsen. Vegen, hijsen. Al met al was het een vermakelijk schouwspel, waarbij uiteindelijk de luifel toch schoon genoeg was. Wat ons ook verbaast is het verschijnsel van 50+ mannen, met een behoorlijke embonpoint. Wat bezielt die om zich, onder die behoorlijk stevige pens, in een piepklein zwembroekje te wurmen? En daarmee dan over het kampeerterrein te paraderen alsof ze Ken van Barbie zijn? Wie het weet mag het zeggen. We hadden ook eindelijk wat leven tegenover ons. Er waren drie kinderen komen staan, de jongste vermoedelijk een jaar of 3 en de oudste iets van 8. Ze waren er natuurlijk niet alleen, maar met hun ouders en grootouders. De eersten in een superdeluxe VW-camperbus, de grootouders in een wat grotere camper. We vroegen ons wel af hoe het kon, de scholen waren immers ook in Duitsland (waar ze vandaan kwamen) weer begonnen? Hoe dan ook, het gaf een gezellige reuring in deze enclave van pensionado’s.

Aan het eind van de middag, na deze lekkere lummeldag, begonnen we aan deze klus. Het ging allemaal heel vlot, en om 18.30 stond ons blauwe tentje parmantig te wachten op bewoning. Dat ging nog even duren, want eerst moesten we nog een hapje eten in het campingrestaurant.

De pizza’s komen ons langzamerhand de neus uit, maar gelukkig hadden ze ook ander lekkers op het menu. De fish and chips smaakten uitstekend. Je hebt het ook binnen een kwartier op tafel, mede door het uiterst efficiënte concept wat ze hanteren. Al het eten komt op een houten plank, met wat sla (drie druppels balsamico eroverheen), een papieren zak met frietjes en dan al naar gelang vis, steak of een hamburger ernaast. De wijn is er ook betaalbaar, een pichet van 50cl kost €8. Als toetje nam Bert natuurlijk zijn geliefde Île Flottante, ik kon het af met een bolletje ijs. Als je al je kookspullen hebt ingepakt is het een uitkomst dat je hier kunt eten.

Naderhand zaten we nog een hele tijd gezellig bij ons blauwtje. We waren de regen voorlopig weer te snel af geweest.