Dag 19 – donderdag 4 September: Remoulins

“The times, they are a-changin’ ”, Bob Dylan schreef het in1964. Hij moet een vooruitziende blik hebben gehad indertijd, of is het toch iets van alle tijden? In elk geval denk ik niet dat hij op dat moment voor ogen had wat wij nu allemaal meemaken. De veranderingen – niet altijd verbeteringen – volgen elkaar zo snel op dat het soms nauwelijks bij te benen is. Wie had kunnen bedenken dat je een vraag kunt stellen aan een virtuele robot, en een op maat gesneden persoonlijk antwoord terugkrijgt? Alsof het je beste vriend is.

Goed, wat bracht mij op deze gedachten? De talloze hondjes die in speciale hondenbuggy’s vervoerd worden. Fietsers met volle bepakking die een trektocht aan het maken waren en een jong poesje in een mandje achterop bij zich hadden (het wordt hier makkelijk 38+). Iemand die suggereerde dat een kleuter van 4 jaar, die thuis iets moest voorbereiden om in de klas te vertellen over wie ze was, toch wel even chatGPT kon gebruiken. De gekte ten top, als je het mij vraagt, en dat is dan nog afgezien van het feit dat je een kind van vier zo’n opdracht meegeeft. Het altijd-maar-meer-en-groter syndroom, alsof het niet een tandje minder kan. Er reed hier vandaag een camper het terrein op, een Hymer, van 8.20 meter. Met daarachter een aanhanger waarop een Smartje. De Duitse bezitters van dit vehikel moesten alle mogelijke moeite doen dit alles op de goede plek te krijgen, want zomaar een bochtje nemen is er niet bij. Tweedehands tel je al €165000 neer voor zoiets. Ik vind daar wat van.

Het was droog vanmorgen, toen we wakker werden. In de loop van de dag werd weer onweer verwacht, maar voorlopig konden we ons ontbijtritueel gewoon in gang zetten. Verder was het een rustdag voor ons, om bij te komen van alle inspanningen. Wel deden we de was, en omdat ze hier zelfs een droger hebben lag het binnen afzienbare tijd weer opgevouwen in de tassen. Alle handdoeken die we bij ons hadden waren kletsnat en vies geworden, omdat ze tot dweil gepromoveerd waren afgelopen dagen, maar nu konden we ze weer gebruiken waarvoor ze bedoeld waren: afdrogen na het douchen. Ook dat deden we uitgebreid. Bij mij sprong de knop voor het water steeds na 5 seconden uit dus dat vereiste enige handigheid, maar Bert ging er gewoon met zijn rug tegenaanstaan waardoor het water bleef stromen. Ik schreef wat aan het blog en aan het eind van de middag reden we naar de Lidl voor wat boodschappen. We hadden nog weinig energie, en beperkten ons tot een makkelijk te bereiden maaltje van gevulde gnocchi.

Tegenover ons kwamen wat huizen-op-wielen staan, die zo te zien de volgende ochtend weer gingen vertrekken. Als ze alleen het minimale uit hun caravan/camper halen weet je al dat het slechts overnachters zijn. Verder valt het op dat er ontzettend veel honden zijn. Toch is er weinig geblaf, alleen de fox terriër van de mensen schuin tegenover ons laat zich gelden als er vreemd volk in de buurt komt. Wat best vaak zo is natuurlijk, op een camping. Maar na negen uur ’s avonds, als het donker is, hoor je niets meer. Onze naaste buren, vanmiddag gearriveerd, hadden een gezellig zacht snoer opgehangen met sfeerlichtjes en een paar lampionnetjes erbij. Leuk, zit je ’s avonds in je eigen sprookjestuin. Zou je denken. Maar nee hoor, toen ik erlangs liep zag ik dat ze in hun caravan gekropen waren om een puzzeltje te doen. Bij TL-licht.