Dag 21 – zaterdag 6 september: Remoulins

Even een opmerking: vanwege het slechte bereik lukt het me niet altijd iets te posten. Ook het laden van foto's gaat moeizaam, zodat ik ze soms weglaat, en soms zonder tekst maar bijvoeg. Net wat op dat moment het snelste gaat. Vandaag geen plaatjes.


Navigatie, we kunnen niet meer zonder. Soms vragen we ons af hoe we dat vroeger toch deden allemaal want ook toen reisden we heel wat af. Daarbij kwam die goeie ouwe kaart van pas, al werkte dat ook niet altijd. Ik herinner me een keer in Portugal, in Braga om precies te zijn, waar we zeker een uur rondgereden hebben om de stad uit te komen. Of in Praag, waar we uiteindelijk op de trambaan terechtkwamen die we toen maar gevolgd hebben. Vandaag wilden we naar de zaterdagmarkt in Uzès. Dat is een half uurtje rijden hiervandaan, en we weten ook precies waar we de auto goed kunnen parkeren. Meer uit gewoonte dan uit noodzaak koppelden we mijn telefoon aan voor de navigatie (Here We Go, heel overzichtelijk in het gebruik vinden wij). Ongeveer 5 km vóór Uzès stond alles vast. Hoewel we af en toe een klein stukje vooruit kwamen schoot het niet erg op. Gelukkig had onze navigatie dat ook in de gaten, en bij de eerstvolgende mogelijkheid dirigeerde hij ons rechtsaf om via een sluipweg alsnog op de bestemming te komen. Super. We reden over een landweggetje, en kwamen terecht op een kleine weg ,‘alleen toegankelijk voor aanwonenden, voor anderen verboden in te rijden’. Maar ja, je moet wat, en dus draaiden we er toch maar in. Dat hadden we beter niet kunnen doen. Het was een ontzettend smal bosweggetje, waar onze auto maar nét paste qua breedte. Met het inklappen van de spiegels lukte het echter toch iets verder te rijden. Tot, je voelt hem al aankomen, er een tegenligger aankwam. Wij achteruit dus, en dat viel niet mee. Maar met behulp van de achteruitrijcamera lukte het uiteindelijk uit te wijken en de tegenligger te laten passeren. Inmiddels zaten er ook wat auto’s achter ons, dus er zat niets anders op een nieuwe poging te wagen. Mis. Nu kwamen er drie tegenliggers aan. We zaten compleet klem. Met heel veel moeite kregen we het voor elkaar opnieuw achteruit te rijden, en toen besloten we te keren. Aan het begin van de weg liep ook een privé-weggetje omhoog, naar een huis. Daar konden we achteruit indraaien, en terugrijden richting grote weg. In de bewuste short cut (iemand een goed Nederlands synoniem? Graag!) stond nu alles muurvast. Terwijl wij de hoofdweg opdraaiden kwam er een politieauto aan, benieuwd wat die nog kon uitrichten ter plekke – en hoe was die zo gauw opgetrommeld? Wat wel duidelijk was: alle navigatiesystemen hadden deze route aangegeven als file-vermijdend. Die file was inmiddels verdwenen, en zo vonden we dan eindelijk een mooi plekje op de parkeerplaats bij de kerk. Opgelost.

Daar voltrok zich natuurlijk nog het hele circus van het bemachtigen van een parkeerkaartje, zoals ik al eerder beschreef, maar om half twaalf, een uur nadat we vertrokken waren, liepen we dan toch de markt op. Die was zoals altijd druk bezocht, maar dat wisten we van tevoren. We kochten er verse geitenkaasjes van plaatselijke boeren, een flink stuk blauwe en nog wat andere producten uit de streek. Een stuk of wat saucissons, boontjes, en een uitklapbaar netje voor over het eten om de vliegen op afstand te houden. Geproduceerd in, natuurlijk, China met als vermoedelijke kostprijs €0,05. Nu over de toonbank voor €6, maar je moet toch wat. Door de drukte konden we niet zien dat er ook kleine hondjes liepen, die hun baasjes aan de lijn hielden in plaats van omgekeerd. Opeens hoorden we een enorm gekrijs, bleek er iemand op zo’n beestje te zijn gaan staan. Hier een tip dus: neem géén, ik herhaal géen, kleine hondjes mee naar drukbezette plekken. Aan een platgewalst hondje heeft niemand wat.

Voor de lunch hadden we gereserveerd bij Les Terroirs. Sinds we dat restaurant ontdekt hebben eten we er minstens één keer als we in de buurt zijn. Het eten is er fantastisch, allemaal biologische producten en zo vers als het maar zijn kan. Het was er megadruk, en ondanks het feit dat we gereserveerd hadden moesten we nog 20 minuten wachten. Achter ons in de rij stonden twee keurige dames, flink veel kreukeltjes in het gezicht en heftig gestifte lippen die er daardoor craquelé uitzagen. Zij waren het er niet mee eens. Waarmee? Nou, dat ze moesten wachten. Ze hadden tenslotte gereserveerd, wilden een tafeltje en wel nú. Het meisje dat alles in goede banen moest leiden legde met engelengeduld uit dat nu de mensen van 13.30 aan de beurt waren en dat zij een reservering hadden staan om 13.45. Ze liet dit ook even zien op haar lijst. Nou, dat was niet waar. Het klopte niet. Ze wisten het zeker. Het meisje bleef geduldig en met een glimlach uitleggen dat ze nog even moesten wachten, wat ze uiteindelijk mopperend aanvaarden. Om het tien minuten later opnieuw te proberen. Op het moment dat wij al van onze heerlijke lunch zaten te genieten zag ik ze nog staan. Druk gesticulerend over dit gebrek aan gastvrijheid. Zelf verdenk ik het meisje ervan ze onderaan de lijst geplaatst te hebben. Zou ik gedaan hebben tenminste 😉

Op de terugweg deden we nog wat boodschappen bij de Carrefour. Veel hadden we niet nodig, ’s avonds konden we volstaan met wat kaas en brood. De navigatie in acht nemend vonden we makkelijk de weg naar de slaapzak. Hadden we er toch nog wat aan.