Goed, wij begonnen aan onze volgende etappe. Dwars door de bergen naar La Grave, waar we ook weer een hotel zouden zoeken. De weersverwachting gaf aan dat het in dat gebied zou regenen, en de tent opzetten was dus geen optie. Eerst hadden we echter geluk, want waar het hier ook de hele dag zou plenzen was het droog en zonnig. Voor Bert was deze tocht extra leuk, want we zouden twee cols passeren die ook in de Tour de France opgenomen waren. Te weten de Col du Télégraph en de Col du Galibier. Dat werd dus bochtjes draaien. Nu ben ik geen held waar het grote hoogtes betreft, en ik reed zelf, maar het viel mee. En dat niet alleen, maar het was werkelijk schitterend. Om de haverklap stapten we uit om rond te kijken en af en toe een plaatje te schieten. Op foto’s is moeilijk over te brengen wat je hier in werkelijkheid ziet, dus we lieten het goed op ons inwerken. Natuurlijk waren er ook veel fietsers die zich een Demi Vollering, een Pogacar of Arensman waanden. Maar die moesten nog even doortrainen. Wat een prestatie om überhaupt al boven te komen zeg.
In het dorpje Valloire werd onze aandacht getrokken door immens grote strofiguren. Ik kon nog net op tijd een parkeerplaats indraaien. Het bleek te gaan om een wedstrijd waar kunstenaars van de hele wereld zich voor hadden ingeschreven. Allemaal hadden ze beelden van meters hoog en lang in elkaar gezet, van stro! Het was zo iets bijzonders. Vooral de inzending uit Mexico, een vallend paard, vonden we geweldig. Het had dan ook een tweede prijs. Maar de strakke verbeelding van het gebrek aan communicatie, juist veroorzaakt door de moderne communicatiemiddelen als smartphones, ging er terecht met de eerste prijs vandoor. Eén voorstelling, drie vrouwen aan het werk op het land, kwam me heel bekend voor. En dat klopte, het was geïnspireerd op 'De arenleesters' van François Millet. Wat een feest. We hebben er zeker drie kwartier rondgelopen, vielen van de ene verbazing in de andere over die metershoge beelden. Het mooie was dat deze wedstrijd geheel was georganiseerd met het geld van de toeristentax van Valloire. Wat een goede besteding!
 |
| Tweede prijs |
 |
| Eerste prijs |
 |
| Naar Millet: de Arenleesters |
In de buurt van La Grave reden we eerst nog naar een camping municipal die ik van tevoren had uitgezocht, maar het was één grote modderpoel. Bovendien, zoals gezegd, het regende. In La Grave zelf vonden we vrij snel een betaalbaar hotel met restaurant, zodat we om 18.00 aan de borrel zaten op het terras. De temperatuur was gedaald tot 14 graden. We aten een hapje in het restaurant en namen tegen onze gewoonte in zelfs een toetje, want tarte aux myrtilles kan ik echt niet weerstaan. Terug in de hotelkamer liepen we wat onvast op de benen. Van de drank? Nee, daar waren we bescheiden mee geweest. We begrepen het niet zo goed, tot we opeens zagen dat alles scheef stond. Het bureau, de bedden, zelfs de badkamerunit. Het lag dus niet aan ons…
Morgen wordt het beter weer (als je het woordje ‘weer’ hier verplaatst en vóór ‘beter’ zet krijgt de zin een heel andere betekenis, leg dat maar eens uit aan een buitenlander), dan gaan we weer zo’n spectaculair mooie tocht maken. Met hopelijk eindelijk een plek waar we een paar dagen kunnen kamperen, want daar kijken we wel erg naar uit nu. Dus: fingers crossed!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten