Dag 14 – zaterdag 30 augustus: Vaison-la-Romaine

Day Zero. Zo werd een dagje nietsdoen beschreven in het boek ‘De Ultieme Tocht’, van Tim Voors. Daarin beschrijft hij hoe het hem vergaat bij het lopen van een 5000 km lange tocht, de Continental Devide Trail (CDT) genoemd, die van Canada tot Mexico loopt. Onder andere dwars door de Rocky Mountains in Colorado met zijn hoge bergtoppen, dat is niet mis. Hoewel je hem in principe alleen loopt, vormen zich onderweg toch vaak groepjes. Als zo’n groepje een paar nachten bij een bewoond plaatsje blijft hangen, is er altijd een Day Zero. Niets doen, behalve douchen en je kleren wassen, als daar nog wat van over is tenminste. Er zijn overigens veel meer van deze ultralange trails, van noord naar zuid en van oost naar west. Ik moet er persoonlijk niet aan denken, maar vind het wel de moeite waard om erover te lezen. Dan vormt zich in mijn hoofd een beeld, en ben ik dubbel blij dat ik dat vanuit mijn luie stoel kan doen. Met oneindig veel respect voor degenen die het volbrengen.

Je snapt het al: wij hadden vandaag zo’n nuldag. Lekker luieren, lezen, alleen even een boodschapje doen (bij de Super U, waar we zeker een half uur gezocht hebben naar onze favoriete ontbijttoastjes. Uiteindelijk vond Bert ze bij de afdeling thee en biscuits, waarop hij meteen maar drie pakken meenam). Tja, en dan gebeurt er ook niet veel. Om een uurtje of vijf liepen we naar de bar boven, waar Bert het allerlaatste stout-biertje confisqueerde, en ik een waterijsje nam. Verschil moet er zijn.

We zijn nog steeds heel tevreden met dit terrein. Inmiddels is het wel veel drukker geworden, en onze hele rij is nu wel bezet. Maar je merkt er niets van. Bij het wc-gebouw deden we laatst een ontdekking. We wisten natuurlijk allang dat er zeep was bij de wastafels, heel fijn. Ik snap niet dat ze dat niet standaard overal hebben. Nu moet je het zelf meenemen als het er niet is, en dat vergeet je dan weer. Maar goed, die zeep was één ding, het andere de handdoekjes. Of een blazer. Of, in elk geval íets om je handen af te drogen. Opeens zag ik een houder met allemaal…papieren handdoekjes. Top! Deze camping krijgt van ons een extra plusje. Tot het moment dat we daadwerkelijk zo’n handdoekje wilden gebruiken. Hee, ze waren toch wel erg klein. Hm. Er kwam een meneer aan, die trok een flinke stapel van die handdoekjes eruit. En…verdween in de wc. Ja, goed geraden: het was wc-papier! Je moest dus van tevoren inschatten hoeveel je dacht te verbruiken, en omdat je dat lang niet altijd weet pak je automatisch veel te veel. Of juist te weinig. En hoe dat afloopt laat zich raden 😖 Ergo: wij nemen de traditionele rol maar weer mee onder de arm.

Voor de verandering kookten we eens uitgebreid, wat nog wel een goede logistieke planning vraagt als je maar één pit hebt. We hadden wel een tweede bij ons, maar die was niet goed regelbaar en had ons al een flink aangebrande pan bezorgd. Deze keer hadden we het beter in de hand, en zowel de haricots verts met crème fraîche als de lamskoteletten smaakten uitstekend. Een bekertje yoghurt maakte het af, en zo eindigde deze dag toch niet zo Zero als hij begonnen was. Maar wel heel Zen, en dat is toch bijna hetzelfde.