Dag 10 – dinsdag 26 augustus: Valgo – Vaison-la-Romaine

“ ‘Ha-tsjoe! Ha-tsjoe! Ha-tsjoe!’ Wat was dat nu? Pinkeltje schrok er zelf van en de muisjes schrokken ook. Ha-tsjoe! Ha-tsjoe! Ha-tsjoe,’ deed Pinkeltje weer.
Och, och, wat was die Pinkeltje verkouden geworden. Telkens en telkens moest hij weer niezen en dan kwamen er traantjes in zijn ogen. Pinkeltje was erg verkouden en daarom bleef Pinkeltje maar stil in zijn muizenholletje zitten." (uit Pinkeltje, Dick Laan)

Verander Pinkeltje in Saskia, het muizenholletje in tent, en je hebt een aardig beeld van hoe het hier gaat. Bijzonder hoe sommige strofes uit (kinder)boeken je bijblijven. Maar snotverkouden, dat was ik en dat ben ik nog steeds. Bert ging mij voor, maar die was na drie dagen alweer behoorlijk opgeknapt. Hoe dan ook, we lieten ons er toch niet door weerhouden, en om 8.15 begonnen we met het afbreken van de tent. Bert moest dus flink doorpakken. Hij was kennelijk ook beïnvloed door de schoonmaakwoede van de buurman, en veegde het onderzeil van de tent tot twee keer toe schoon. Maar het lukte allemaal, en dik anderhalf uur later reden we het dorp binnen om daar onze ochtendkoffie te bestellen op het terras van Hotel Mont Olan. Helaas was er nog maar één croissant voorhanden, maar dat was zo’n uit de kluiten gewassen exemplaar dat we hem gewoon doormidden hebben gescheurd.

Na een noodwaarschuwing voor bijzonder slecht weer in de Alpen waren we blij dat we de keus gemaakt hadden op te breken, en we hadden ook een mooi plan voor deze dag. We gingen naar Vaison-La-Romaine, in de Vaucluse, en wel via de Col Du Noyer. Die hadden we eigenlijk eerder willen rijden, maar dit werkte ook heel goed. Ik kon weer mooi oefenen met haarspeldbochtjes op niet al te brede wegen, en hoewel het zweet in mijn handen stond kreeg ik het goed voor elkaar. Hoogtevrees, je wenst het anderen niet toe. Maar goed, precies om twaalf uur waren we boven, en het was allemaal weer even mooi. De rit ernaar toe, de col zelf. Er was duidelijk geïnvesteerd in de aanleg van een en ander. Er waren fietsenrekken, genoeg parkeerplaatsen en uitkijkplekken. In de eco-wc, in een gebouwtje buiten, zag Bert tot zijn verbazing exact hetzelfde marmoleum liggen als wij in de keuken hebben.

Het restaurant was druk bezet, en op het terras was geen plaats meer, maar binnen wel. Dat kwam mooi uit, we wisten niet hoelang we nog moesten rijden voor we een goede plek gevonden hadden, en met een stevige lunch achter de kiezen konden we het wel even uithouden. Ze hadden er behalve de meer standaard dingen ook gevulde crêpes, lekker! Ik had iets met kaas en gedroogde ham, bij Bert zat daar nog Roquefort bij.

Deze weg dus...

Na deze volstopperij reden we door een heel ander landschap door, eerst naar de Drôme, en daarna naar de Vaucluse. Terwijl we daar reden zag ik opeens iets bekends: de plek waar we twee jaar geleden zo prachtig gekampeerd hadden! En, dus ook vlakbij, de supermarkt waar je zo goedkoop kon tanken. De auto dus maar even tot de nok toe volgegooid, en wat boodschappen gedaan.

Onze eindbestemming was camping Domaine de la Cambuse, een wijnboer die om de eindjes aan elkaar te knopen kampeermogelijkheden had geschapen. Het was al vrij laat toen we daar aankwamen, iets van half zes. We mochten kiezen uit drie plaatsen, waarvan we er twee niet konden vinden. Maar we vonden het ook niks. Het zag er smoezelig uit, bomvol landgenoten, en het was tegen de 40 graden met ook nog eens veel te weinig diepe schaduw. Wat nu? Nou, dan komt je vriend Google maps te hulp. Je tikt in ‘campings’ en alle in de buurt gelegen terreinen verschijnen op de kaart. Ons oog viel op ‘Les Voconces’, geen idee waarom. Omdat het al laat was en het opzetten ook nog enige tijd in beslag zou nemen, besloten we dat dit de laatste poging was voor vandaag. Was het niks, zouden we een hotelletje pakken en morgen verder zoeken. Een klein weggetje leidde ons naar de ingang, waar we een kaart kregen met de plekken die bezet waren. Dat waren er vijf. Van de honderd. Kortom, we konden maar uitzoeken. Daar deden we nog best lang over, maar om half zeven konden we toch melden dat het plaats 18 was geworden. Met uitzicht op de wijngaarden. Mooi. Nu alleen de tent nog. In die 36 graden, vochtige hitte was dat beslist geen sinecure, vooral omdat er ook veel op Bert neerkwam. Hoewel, ik heb me ook stevig geweerd en tal van pennen ingeslagen, matjes bijgeblazen, kratten gesjouwd. We waren allebei kapot en doorweekt van het zweet. Zelfs mijn bril zat onder de druppels. Maar…om iets voor achten zaten we toch mooi met een glaasje, een kaasje, saucisson en een baguette te genieten. Alwéér zo’n superplek! Kers op de taart was het mooiste, grootste en best geoutilleerde sanitairgebouw ooit. Ik denk dat er wel zo’n 20 wc’s waren, heel veel douches, en zelfs kleine badkamertjes met douche, wc en wastafel. Duur hier? Welnee. Inclusief stroom €23.

Eind goed al goed, dacht Pinkeltje. Hoewel? Ha-tsjoe! Ha-tsjoe!